Gestoken in een rode, gele of bruine lijkwade doen de bladeren een laatste krampachtige poging om zich vast te houden aan de takken waar ze in het voorjaar  aan zijn ontsproten. Een zacht maar onverbiddelijk herfstbriesje kondigt de scheiding aan. De blaadjes wiegen langzaam naar beneden en voegen zich bij hun lotgenoten op het bospad. 

Gouden licht
Onderwijl speelt het gouden licht met de kale, achterblijvende takken. Het gouden herfstlicht is onverbiddelijk. Eerst zet ze het bos in vuur en vlam als een soort laatste slotakkoord van de symfonie van het leven, om even later de naakte takken ongenadig ten toon te stellen. Ontbloot voor de bittere koude van de winter.

Kruisspin
Schuchter betreed ik het gouden vloerkleed van gevallen bladeren op het wandelpad. Wat verderop zet de zon een diamantenketting van dauwdruppels  in het licht. Als glinsterende edelstenen hangen ze tussen een varenblad en een tak aan het web van een kruisspin.

De eigenaresse die onlangs, aansluitend aan de huwelijksdaad, haar bedpartner als maaltijd heeft genuttigd, zit te dutten in een hoek. De kersverse zelfverkozen weduwe, zo weet ik, is ook in de herfst van haar leven. Wanneer ze een wiegje voor haar eitjes heeft gesponnen en de eitjes er liefdevol in heeft weggestopt is ook haar taak voorbij en zal ze zich bij haar echtgenoot vervoegen.
Gaai
Als ik neerzijg op een bankje wordt de stilte van het bos verstoort door de schreeuw van een gaai. Ogenschijnlijk ongewis van de onverbiddelijke metamorfose van het bos schooiert deze, in een roze pyjama gestoken, clowneske kraai wat rond, op zoek naar verse eikels. De eerste die hij aantreft slikt hij door, de rest wordt verstopt als appeltje voor de dorst.

Eeuwenoude eik
Menig vergeten eikel in zal in het voorjaar ontspruiten met de jeugddroom om uit te groeien tot een eeuwenoude eik. Een oude eik slaat het schouwspel gade en ik weet dat ook zijn einde nadert. Op zijn stam prijkt een het gele gezwel van een zwavelzwam. Langzaam maar zeker zal de zwam de boom van binnen aantasten en verder uithollen.​​​​​​​

Ik slenter verder. De zon zakt traag naar beneden en de schittering van het diamanten spinnenweb vervaagd. Ook de roestende bomen krijgen een sombere aanblik en ik somber mee. Net wanneer de somberheid de overhand dreigt te krijgen klinken zachte, heldere roepjes vanuit een dennenbosje. Een groepje groene minuscuul kleine vogeltjes met een geelzwart gestreept petje haalt acrobatische toeren uit in een dennenbosjes.

Een gouden, met diamanten getooid bos, een roze clown en groene acrobaten. Wat wil je nog meer?

Lees ook: 
Martin's blog: De tijd van elfjes
Martin's blog: Roestende bomen

Beelden: Pixabay