Op pad met Martin...

Stadsecoloog Martin blogt maandelijks over onze Haagse stadsnatuur. 

Een doodgewoon meeuwenverhaal...

28-05-2019

Het is juni 1992. De eerste Golfoorlog is een paar maanden geleden afgelopen en het nummer Wind of Change van the Scorpions staat al weken hoog in de Top 40. Ergens diep verscholen in de Hollandse duinen kruipen twee meeuwenkuikens uit hun ei.

De gelukkige meeuwenouders voeren de kuikens Caroline en Femke het ene visje na het andere. Ze lijken een mooie toekomst tegemoet te gaan. Toch zijn de beide meeuwenouders zenuwachtig want in de kolonie verdwijnen telkens op mysterieuze wijze kuikens en eieren.

Paniek in de kolonie

Caroline en Femke merken niets van de zorgen van hun ouders en groeien voorspoedig op. In augustus zijn het al twee knappe, vlotte pubermeiden geworden en ze oefenen elke dag met hun vleugels. Het vliegen gaat al steeds beter. Maar opeens is er herrie in de kolonie! Alle meeuwen schreeuwen en vliegen in paniek heen er weer. De vader van Caroline maakt moedig een duikvlucht naar beneden maar het helpt niet. Een vos rent door de kolonie recht op Caroline en Femke af. Met alle kracht slaat Caroline in blinde paniek haar vleugels op en neer en slaagt erin om weg te vliegen. Voor Femke is het helaas te laat. Hoog in de lucht ziet ze de vos met een meeuw in zijn bek op een sukkeldrafje de kolonie uit lopen.

Pubertijd, Portugal en terug naar Nederland

Caroline verlaat in paniek de kolonie en sluit zich ergens bij Scheveningen aan bij een groep andere meeuwenpubers. Ze hangen, zoals het pubers betaamd, wat doelloos rond in de haven en besluiten eind augustus samen richting Portugal te trekken. In de jaren erna voegt Kurt Cobain zich bij de 27 club en kijkt heel Nederland naar Ursul de Geer met “Het is hier fantastisch”. Ook Caroline heeft de tijd van haar leven in het zonnige Portugal. Het wordt 1997. In Nederland wordt voor het laatst een Elfstedentocht verreden. Ook bij Caroline begint er wat te kriebelen. Ze is volwassen en wil terug naar Nederland. Ze verlangt naar de kolonie waar ze is opgegroeid. Eind maart houdt ze het niet meer en vliegt ze terug naar Nederland.

Rotterdammer Johan

Aangekomen in de Hollandse duinen weet ze niet wat ze ziet. De meeuwenkolonie is er niet meer. Geen spoor meer van een meeuw te bekennen. Verdwaasd vliegt ze rond. Ze besluit terug te vliegen naar Scheveningen.  Op een afmeerpaal zag ze hem zitten: Johan. Een stoere Rotterdamse meeuw met een enorme grote bek. Wat een bonk van kerel! Ze valt als een blok voor hem en gaat met hem mee naar de Rotterdamse haven.
In het havengebied heeft Caroline een paar hele mooie jaren. Elke zomer brengen ze er hun jongen groot en in de winter gaan ze weer naar Portugal. Na verloop der jaren wordt het echter steeds moeilijker om in Nederland aan voldoende vis te komen. Johan vliegt steeds verder en verder. Tot 2 juni 2009. Johan kijkt in Zeeland niet goed uit en wordt geschept door een windmolen. Caroline staat er op dat moment alleen voor en kan niet anders dan haar jongen in de steek laten.

Snelle stadsjongen

Het is april 2010. Het Europese luchtruim zit dicht omdat een aswolk het vliegen onveilig maakt. Caroline daarentegen heeft nergens last van en ze vliegt zoals elk jaar vanuit Portugal richting haar kolonie. Johan is ze alweer grotendeels vergeten. Aangekomen op haar vertrouwde kolonie ziet ze een leuke jonge knul. Deze Gerrit is een heel ander type dan Johan. Johan was een visser en altijd op zee of op het strand te vinden. Gerrit daarentegen is een snelle stadsjongen. Elke dag vliegt hij naar Den Haag en komt terug met friet, brood en kippenbotjes. "Het is overal te vinden", lacht hij. Hij laat het Caroline zien. Tijdens hun gezamenlijke voedselvluchten in Den Haag verkennen ze vuilnisbakken, ontdekken ze waar en wanneer het vuilnis wordt opgehaald en zien ze dat mensen vaak argeloos met hun voedsel omgaan. Het eten ligt er voor het oprapen. Ook zien ze steeds meer nesten op daken en ontdekken ze hoe daar veel meeuwen hun jongen groot brengen. Toen in 2015 op de plek van hun vertrouwde kolonie in de haven een overslagcentrum werd gebouwd, was de keuze niet moeilijk en ze vertrokken samen naar Den Haag.

Club van 27

Het is nu 2019. Caroline is een stokoude meeuw en heeft geen nest meer. Gerrit is er dit voorjaar vandoor gegaan met een of andere griet uit 2014. Caroline vind het best. Gerrit zoekt het maar uit met die millennial. Van haar hoeft het allemaal niet meer. Maar weinig meeuwen worden 27 jaar. Vaak is het met een jaar of 20 wel afgelopen. De kans is groot dat ook Caroline lid van de club van 27 gaat worden. Ze kijkt vanaf een dak uit over Den Haag. Ze weet dat meeuwen hier niet geliefd zijn. Overal ziet ze vliegers met nepvogels. Het doet haar niets en ze moet er wel om lachen.

Een meeuw anno 2019

Een paar daken verder op broeden een paar van haar kinderen. Ze is blij dat haar kinderen rond Den Haag en in Leiden hun kostje kunnen opscharrelen. Het valt voor een meeuw anno 2019 niet meer mee om voedsel te vinden. In de stad lukt het nog wel al zijn in vroegere, goede wijken nu de vuilnisbakken uit het staatbeeld verdwenen. Toch is het hier nog goed toeven. Ze hoort de verhalen van haar neven en nichten van Texel. Al jaren wordt daar bijna geen jong meer groot gebracht omdat er op zee niets meer te halen valt. Er is onrust in die kolonies en er gaan stemmen op om Texel te verlaten en om naar IJmuiden en Amsterdam te trekken. Daar is nog voedsel genoeg te vinden. In haar ooghoeken ziet Caroline een van haar neven die in Leiden broedt een zoute haring afpakken bij een viskar in het centrum. Handige jongen grinnikt ze. Die redt het wel.

Meer weten?
Wil je meer weten over onze meeuwen en hun manier van leven? Lees dan eens deze brochure over stadsmeeuwen.

Blog van de stadsecoloog
Martin is stadsecoloog bij gemeente Den Haag. Via deze blog vertelt Martin maandelijks wat er speelt in de Haagse stadsnatuur. Ontdek de wondere wereld van het Haagse groen! Wil je meer blogs van Martin lezen? Kijk dan eens in onze rubriek Op pad met Martin

 

Cookie-instellingen