Pluizig suikerklontje
Vol bewondering kijk ik naar het kleine bewegelijke diertje dat ijverig mijn rozenstruik naar eten afzoekt. Het zal zo’n vijf gram wegen, net iets meer dan een suikerklontje. Onvoorstelbaar dat dit fragile wezentje getooid met groen jasje en zwart-gele pet de afgelopen zomer ergens in de naaldbossen van Zweden uit een eitje van minder dan een gram is gekropen. Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer het me verbaasd. Van de Scandinavische naaldwouden naar een rozenstruik in Nederland is toch al gauw 1.500 km. Dan ben je niet van suiker.
Goudhaantje
Al mijmerend boven mijn verse kop koffie vraag ik me af hoe het zou wezen om een goudhaantje te zijn. Je kruipt uit een ei in een onmetelijk woud waar beren en elanden de dienst uitmaken, en in de zomer de zon niet onder gaat. Je ouders stoppen je vol met de lekkerste vliegjes, muggen en spinnetjes.
Van corona, lockdowns, ic’s, vaccinaties, Diederik of Doutzen heb je nog gehoord. Ook niet van Delta of Omikron. Wel van Alfamannetjes. Bij afwezigheid van de buurman de buurvrouw verleiden tot een korte escapade is bij vogels immers een erezaak. Je kijkt eens naast je in het nest. Is dat wel een echte broer of zus? Ach wat maakt het uit. In dit onmetelijke woud is er maar één regel en dat is overleven.
De dood of de gladiolen
Het leven in het woud is niet zonder gevaar. Sperwers en marters lusten wel een goudhaantje. Elke dag moet je weer op zoek naar voedsel want diertjes van 5 gram kunnen feitelijk nooit zonder. Wanneer je dan eindelijk een grammetje vet hebt verzameld, komt de Tocht der Tochten. Geen hel van ‘63 maar die van ‘20, ‘21, ‘22 en zo maar door. Geen filmploegen, fysio’s, supporters, interviews of koek en zopie. Geen kruisje of gouden plak maar de dood of de gladiolen. Dus wachten op de juiste windstroming en dan gaan!!
Hopen dat je niet boven zee bezwijkt. Met wat geluk haal je op je laatste krachten Texel om daar weer een beetje bij te tanken. Je scharrelt een paar maanden rond in de Nederlandse bossen en tuinen en dan begint de grote reis opnieuw…
Mijn koffie is op en het kleine pluizenbolletje verlaat mijn rozenstruik. Ik tuur nog eens door het raam naar de grauwe lucht en besluit: ik zit de coronatijd nog wel even uit.
Martin is stadsecoloog van gemeente Den Haag. Voor het Haagse Groen neemt hij je elke maand mee op pad, de stadsnatuur in. Meer blogs lezen van Martin? Dat kan op de pagina Op pad met Martin.
Nieuwsbrief
Niets meer missen van de verhalen op het Haagse Groen? Meld je nu aan voor onze nieuwsbrief.
Aanmelden